Na današnji dan, 16. aprila o Vaskrsu 1346. godine, kralj Stefan Dušan krunisan je u Skoplju za cara Srba i Grka, i tako postao prvi srpski vladar sa tom titulom.
Pre krunisanja Dušan je morao da uzdigne srpsku crkvu na rang patrijaršije, budući da jedino patrijarh može ovenčati vladara carskom titulom, a Dušanovo krunisanje u Skoplju obavili su srpski patrijarh Joanikije i bugarski trnovski patrijarh Simeon. Puna titula cara Stefana Uroša IV Dušana Nemanjića glasila je „Voljom božjom, blagoverni i hristoljubivi car Srbljem i Grkom i zemlje pomorske i svemu disu (zapadu)“.Dušan se istakao još u ranoj mladosti, kada je predvodio odred najamnika koji je u bici na Velbuždu 28. jula 1330. godine naneo odlučujuć udarac bugarskim snagama i doprineo srpskoj pobedi. Već sledeće godine zbacio je svog oca, kralja Stefana Dečanskog sa vlasti i krunisao se za kralja Srbije.
U vreme vladavine cara Dušana Srbija je dostigla vrhunac teritorijalnog prostiranja, budući da je ovaj vladar nastavio ono što su započeli njegovi slavni preci, srpski kraljevi, pre svega njegov deda kralj Milutin, koji je znatnije proširio državno područje na račun Bugarske i Vizantije. Srbiju su tada zapljuskivale vode Jadranskog, Jonskog i Egejskog mora, kao i Korintskog zaliva, osim izvornih teritorija država se protegla preko čitave današnje Albanije i severne Grčke, sve do Peloponeza, obuhvatajući i Svetu Goru.
Naša zemlja je tada bila najjači politički i vojni faktor na Balkanu, što je bilo praćeno i privrednim usponom.Osvajanjem južnih vizantijskih teritorija političke i pravne tradicije ovog velikog carstva prodirale su u Srbiju, pa je između ostalog 1349. godine u Seru donet čuveni Dušanov zakonik, kojim je regulisano uređenje države i društvenog života i sprovođenje carske vlasti, i predstavlja najznačajniji pravni akt srednjevekovne Srbije.
Ovaj zakonik svedočio je o uređenosti države, a ozvaničen pravni sistem u pojedinim odredbama ograničavao je vlast i samog cara.
Dušan je na vreme prepoznao opasnost od Turaka Osmanlija, i sa njima je vodio nekoliko bitaka sa promenljivim uspehom. Zbog toga je od rimskog pape tražio vojnu pomoć sa zapada i predložio da bude kapetan hrišćanske vojske, a čak je izrazio spremnost da prizna papsko prvenstvo u hrišćanskom svetu. Do dogovora nije došlo, a pravoslavna crkva nije blagonaklono gledala na Dušanov predlog, što je pema nekim tumačenjima, uz činjenicu da je naredio da mu ubiju oca, kralja Stefana Dečanskog, razlog zašto prvi srpski car nije proglašen za svetitelja. Sećanje na to slavno vreme duboko se urezalo u kolektivnu svest srpskog naroda, car Dušan prozvan je Silnim, ali se nakon njegove prerane smrti carstvo brzo raspalo i u narednih 100 godina postalo najpre plen oblasnih gospodara, a zatim i inovernih osvajača sa istoka.
izvor:glaszapadnesrbije.rs