Na današnji dan, 11. maja 1941. godine, grupa od 26 oficira, podoficira i vojnika, predvođenih, u to vreme, pukovnikom Dragoljubom Mihailovićem, došla je na Ravnu goru i razvila zastavu 41. pešadijskog puka JVuO - to je bio početak organizovanog otpora u okupiranoj Srbiji.
Ipak i danas postoje nedoumice oko tačnog datuma: postoji dosta neslaganja oko toga da li je prva grupa oficira na Ravnu goru stigla 8, 11. ili 13. maja. Koji god datum obeležavali, bitno je da se ne zaboravi žrtva koju ovi div junaci podneše za Slobodu svog naroda, za svog Kralja i svoju Otadžbinu!
Tog 11. maja 1941. ta grupa odvažnih ljudi, predvođenih rečima svog komandanta: “Ja kapitulaciju ne priznajem. Ta reč ne postoji u našem vojničkom rečniku.“ zapalila je iskru slobode, iskru koja će izazvati požar koji tokom četiri godine rata neće dati mira ni jednom od svih zavojevača koji su u Drugom svetskom ratu između sebe podelili i okupirali Kraljevinu Jugoslaviju.
Prvih 26 koji su u maju mesecu 1941. došli na Ravnu goru su bili:
1. Generalštabni pukovnik Dragoljub-Draža Mihailović iz Ivanjice
2. Konjički major Miodrag Palošević iz Beograda;
3. Artiljerijski kapetan II klase Milenko Reljić iz Pocerine,
4. Žandarmerijski kapetan I klase Milojko Uzelac iz Zrmanje;
5. Artiljerijski poručnik Ilija Pažina iz Nevesinja,
6. Pešadijski poručnik Bora Ilić iz Vranja;
7. Pešadijski rezervni potporučnik Pavle Mešković iz Ohrida;
8. Pešadijski potporučnik Krsta Kljajić iz Slunja u Slavoniji,
9. Pešadijski rezervni potporučnik Vladimir-Vlada Lenac iz Zagreba;
10. Pešadijski narednik-vodnik Božidar-Boža Perović iz Slavonije;
11. Pešadijski narednik Božidar-Boža Dencić iz Olova kod Višegrada;
12. Inženjerijski narednik Božidar-Boža Veličković, nepoznato;
13. Inženjerijski narednik Đorđe Ulman iz Slovenije;
14. Žandarmerijski narednik Gojko Ajvaz iz Hercegovine;
15. Žandarmerijski narednik Đura Stanković, nepoznato;
16. Žandarmerijski podnarednik Đura Vojinović iz Okučana u Slavoniji;
17. Žandarmerijski podnarednik Blagoje Kovač iz Ljubomira u Hercegovini;
18. Žandarmerijski podnarednik Nikola Kordić, nepoznato;
19. Žandarmerijski podnarednik Lazar Vukmirica iz Mokrog Polja kod Knina;
20. Mornarički narednik Franjo Seničar iz okoline Splita;
21. Pešadijski podnarednik Radovan Kovačević, nepoznato;
22. Vojnik Benjamin Samokovlija, Jevrejin iz Bosne;
23. Vojnik Miloš Babić iz Južne Srbije
24. Vojnik Luka Ljumović iz Čačka;
25. Vojnik Nikola Vučković iz sela Borovac kod Zaječara
26. Narednik Nikola Marković iz sela Bozoljin kod Blaževa.
Svoj ratni put Draža započinje u Bosni, odakle se sa svojom grupom, u konstantnim borbama sa neprijateljem, probija do Srbije i u noći između 9. i 10. maja dolazi do Struganika gde se sastaje sa majorom Aleksandrom Mišićem, sinom slavnog vojvode Živojina Mišića, i u razgovoru s njim odlučuje da ostane tu, na Suvoboru. Tako će jedan mali predeo ove planine, ovenčane slavom još u Prvom svetskom ratu herojskom pobedom vojske Kraljevine Srbije u Kolubarskoj bici, u našem narodu čestog i običnog naziva – Ravna gora, ući u istoriju kao prvo mesto u celoj porobljenoj Evropi gde je stvorena organizacija koja će se odupreti nacističkim zavojevačima.
Tog 11. maja 1941. na Ravnoj gori je razvijena zastava 41. pešadijskog puka, jedine aktivne organizovane jedinice u Kraljevini, koja postaje stožer okupljanja vojnika željnih da se bore protiv okupatora. Na toj zastavi, oko Nemanjićkog dvoglavog orla krunisanog Krunom Karađorđevića stajao je natpis – S verom u Boga, za Kralja i Otadžbinu! Ove reči, deo vojničke zakletve iz zaveštanja naših predaka koji su svoje živote položili u temelje naše države, bile su vodilja pukovnika, a kasnije đenerala Mihailovića i njegovih oficira i oni su kao časni i odani ljudi toj zakletvi ostali verni tokom svih ratnih godina golgote i muka i sve do kraja svojih mučeničkih života.
Jugoslovenska vojska u otadžbini, predstavljala je vojničku organizaciju srpskih oficira koji se nisu mogli pomiriti sa porazom i shodno tome su stvorili formaciju koja se gerilskim načinom ratovanja suprotstavljala neprijatelju tokom celog njenog postojanja. Svoje delovanje temeljili su na osećanju koje u našem narodu živi i postoji još od davnina – na vekovnom osećaju neprijateljstva i otporu koji je pružan svakom osvajaču koji je ikad kročio nogom na ovu teritoriju. Vođeni tradicijom koju su započeli još hajduci i uskoci i koja se preko Prvog i Drugog srpskog ustanka i balkanskih ratova pronela sve do njihovih dana, oni počinju rat protiv onih koji su po ko zna koji put pokušali da osvoje i porobe našu zemlju, i po ko zna koji put desilo se isto – osvojili su je, ali ne i porobili.
Tokom te i takve borbe, ravnogorci su pokazali ogromnu hrabrost i ostvarili velike vojne uspehe, značajno doprinevši konačnoj savezničkoj pobedi, pokazavši se kao pravi srpski vitezovi, dostojni uloge koju im je istorija dodelila. Ta hrabrost i te zasluge su im decenijama bile osporavane, ali je sećanje na njih, i pored svih negativnih težnji, svih laži i kleveta, ostalo da i dalje živi unutar srpskog naroda, a to sećanje se nikada ne može ni ugušiti, niti izbrisati.
Predvodio ih je đeneral Dragoljub Draža Mihailović, jedan od najodlikovanijih oficira u istoriji moderne srpske države. Heroj iz Prvog svetskog rata, nosilac zlatne Obilićeve medalje za hrabrost i Belog orla sa mačevima 4. reda, i tokom Drugog svetskog rata će svojim zaslugama u borbama protiv Sila osovine steći mnoga odlikovanja, od kojih su najznačajnija Francuski ratni krst koji mu je 2. februara 1943. dodelio general Šarl De Gol kao i Legija zasluga prvog stepena, odlikovanje koje mu je dodelio posthumno američki predsednik Hari Truman 29. marta 1948. godine, zbog organizovanja i vođenja veoma važnih snaga otpora protiv neprijatelja u okupiranoj Jugoslaviji spasavanju američkih avijatičara oborenih nad Jugoslavijom, doprinosu savezničkoj stvari i pomoći u konačnoj pobedi Saveznika u Drugom svetskom ratu.
Ali od svih ovih ordena, od svih vojnih činova i priznanja, najveće i najsjajnije je ono zvanje koje je i samom Draži bilo najdraže, a kojim ga je odlikovao sam srpski narod – njegovim nadimkom Čiča. O tome je i on sam rekao:
„Ja sam unapređen u čin armijskog đenerala i postavljen za ministra vojske. Posle rata, ja ću tražiti da budem vraćen u čin armijskog redova. Ali, jednog jedinog čina i jednog jedinog zvanja – neću se odreći – neću se odreći onoga što mi je narod dao. Kao što znate, narod me je prozvao svojim Čičom. To je moj najmiliji čin i moje najdraže zvanje.“
Taj prisni, porodični odnos prema svom ratnom komandantu najbolje govori kolika je bila ljubav običnog naroda prema svom đeneralu.
Autor: Uroš Parezanović, član Saveta Udruženja Kraljevina Srbija
Opširniji tekst na linku OVDE